Een Engelstalige titel.. omdat ik het lastig vind de Nederlandse vertaling hiervan te maken. Louder betekent niet alleen verbaal, geluidmakend in de vorm van schreeuwen.. maar “louder” betekent ook groter, meer zijn in je andere signalen. In hoe je overkomt op de ander..
Als we langskomen bij ons paard.. verwachten wij dat ze er direct zijn voor ons. Met al onze bagage van de dag komen we bij ons paard. Je paard die voelt jou aankomen. Vanaf het moment dat je de auto uit stapt… Heb je er al eens bewust bij stil gestaan hóe jij naar je paard toe loopt? En wat dat zegt over hoe je overkomt op je paard? én.. Wat is de reactie van je paard?
Goed dat was even een uitstapje… maar wel een belangrijke bewustwordingsoefening voor jezelf…
Je paard kan daar verder niets mee, met die bagage die je mee neemt want je paard begrijpt onze menselijke zorgen, emoties en vooral het erin blijven hangen en meenemen niet zo goed. De 1 is daar makkelijker in om die los te kunnen laten dan de ander, maar ik denk ook dat de situatie, de problemen die je hebt ook erg afhankelijk zijn in hoeverre je die even echt oprecht kunt parkeren zodat je écht samen, hier en nu kunt “zijn” met je paard.
Je paard is zo goed om dan toch deze emoties samen met jou op te ruimen. Je paard heeft hier ook een stukje eigen belang (niet dat hij zich dat beseft…Dit is een natuurlijk automatisch proces), want als jij weer gewoon bij hem kunt zijn in een neutrale stand is samenwerken immers veel prettiger.
Eerlijk is eerlijk als we bij de paarden wegkomen voelen we ons over het algemeen wel een heel stuk beter. We voelen ons vaak lichter, soms hebben we zelfs een oplossing gevonden voor de problemen die we voor die tijd hadden.
Maar helaas hebben we niet altijd dat “geluk”… dat ons paard daarin geheel met ons mee denkt en onze problemen helpt opruimen of misschien vooral dat we onszelf toestaan om deze dingen te parkeren of zelfs op te ruimen.. De frustratie over het niet gehoord worden in ons verdriet van de dag neemt de overhand… Het is een onbewust proces, maar omdat ons paard het dichtst bij ons is, krijgt deze onbewust vaak “de schuld”…
Deze strubbelingen zijn vaak in een vorm van schreeuwen en bij schreeuwen denken wij mensen gauw aan het verbaal, geluidmakende schreeuwen.. maar als we ons even verplaatsen in ons paard… Hebben we dan geluid nodig om te schreeuwen?
Paarden voelen zelfs het kleinste vliegje aankomen, al hun zintuigen zijn gemaakt om “te luisteren/horen”. Dus een “aarghh toe nou even!!” gevoel is al schreeuwen voor je paard. De verandering hierin kan pas komen nadat je je bewust geworden bent van je eigen patronen hierin. Als het je lukt om de zorgen van alledag bij je auto te laten liggen om later weer op te halen.. zul je merken dat je paard ook anders op jou gaat reageren.
Maar goed even terug naar mijn originele vraag:
Wanneer doe jij meer je best om in contact te komen met de ander?
Ik zie regelmatig mensen die ofwel met hun gedachten nog zitten bij hun eigen dag, sores, openliggende problemen maar ook mensen die nog gesprekken voeren met anderen, al dan niet met behulp van een telefoon. Waar hun paard bij staat. Als wij het dan tijd vinden dat ons paard mee gaat doen, dan moet dat nu en direct gebeuren.
Maar stel nou dat dit jou overkomt, dat jij in de schoenen (of hoeven 😉 ) van je paard staat? Doe jij dan net zo leuk mee? Heb jij net zoveel plezier in het contact met diegene of ga je in discussie/verzet? Of misschien.. geef je je maar over aan de situatie omdat je simpelweg geen andere uitweg hebt?
We willen allemaal graag naar een fijne connectie en band met ons paard, daar ben ik van overtuigd. Zo’n band en connectie kan niet worden afgedwongen. Het is een gesprek, die van 2 kanten moet komen waarin er gepraat mag worden én geluisterd naar de inbreng van de ander.
Hoe voelt een gesprek voor jou wanneer de andere kant bezig is met andere dingen dan met jullie gesprek?
Heb je dan het gevoel gehoord te worden?
Hoe is een gesprek voor jou waarbij al je inbreng beantwoord met een nee óf misschien zelfs wel hardhandiger weggevaagd wordt? Dat al je inbreng niet ter harte word genomen… Ga je dan de volgende keer met net zoveel motivatie weer aan dat gesprek beginnen met die persoon? Of zakt je motivatie weg als er toch niets met je inbreng gedaan wordt?
Ik bedoel hier absoluut niet mee te zeggen dat je je paard geen grenzen mag geven. Het grens en druk loos trainen is niet aan mij besteed daar ben ik heel erg eerlijk in want ik ben er van overtuigd dat 1 van de beide partijen uiteindelijk de leiding moet nemen. Maar de leiding nemen kan ook in samenspraak.
Durf jij het aan om je paard eens 25% inbreng te geven in jullie gesprekken?
Durf jij het aan om je paard eens te vragen, wil je vandaag links of rechts?
En gaat je paard daar antwoord op geven of blijft deze stoïcijns staan wachten tot jij hem een opdracht geeft?
Het kan best zijn als je hiermee begint dat je paard hier eigenlijk geen antwoord op heeft. Je paard heeft geleerd niet meer zelf na te denken maar gewoon uitvoert wat hem of haar gevraagd wordt. Een paard wat niet nadenken kan, is in mijn ogen best wel gevaarlijk want deze reageert uit instincten… en die zijn niet altijd even handig in een mensenwereld.
Ik ben wel benieuwd.. Hoe is de balans tussen jullie over inspraak en verantwoordelijkheid over een situatie?