Misschien een vreemde vraag als titel, maar ik zal beginnen te schrijven waarom ik met deze vraag kom.
Van de week had ik het er met een les klant over… ze zei… “vroeger, vroeger als klein meisje… toen reed ik gewoon. Ik zat op mijn pony en deed het op gevoel.. maar nu…” ik maakte haar zin af… “nu doe je alles met je hoofd, word het technisch en zit er geen gevoel meer bij” waarop ze antwoord “Dankzij jou begint dat weer te komen”.
Bedankt, heel fijn zo’n compliment maar ook vooral een compliment voor haarzelf en wat gaat ze vooruit! Zo mooi om te zien hoe die 2 vooruit gaan, maar laten we niet te ver afdwalen van het onderwerp waarover ik wilde schrijven…
Heb jij dat kleine paardenmeisje nog in je, nu je volwassen bent?
Ik was op facebook aan het scrollen, gezien ik een beetje ziek ben staat het werk nl even op een lager pitje tot ik beter ben… en ik kwam de zoveelste blog tegen over een fantastisch nieuw technisch apparaat wat ons beter zou leren paardrijden.
Een hulpmiddel, in dit geval was het trouwens niet zozeer technisch, maar wel een zooltje om te zorgen dat onze benen weer even lang zouden zijn en een apparaat wat ons gaat vertellen of en hoeveel we op welke hand doen….
De reacties waren over het algemeen laaiend enthousiast…. maar….
Waar is ons gevoel gebleven?
Op het moment dat wij met dit soort hulpmiddelen gaan rijden, maken we het paardrijden onnodig lastig, technisch en naar mijn idee dus heel erg moeilijk!
Terugkomend op de zooltjes… veel ruiters denken (vaak ten onrechte) dat hun benen niet gelijk zijn omdat ze dat gevoel hebben. De beugels worden maar ongelijk gemaakt om dat gevoel weg te krijgen. Echter… als ik de meeste ruiters zo bekijk zit het probleem eigenlijk veel hoger, namelijk in de heupen. We trekken (on)bewust onze heupen op waardoor je het gevoel zou kunnen hebben dat je benen ongelijk zijn, je aan 1 zijde je beugel vaak verliest….
Als ik dan terug ga naar het voorbeeld van dat technische apparaat dat ons precies verteld hoe lang we gedraafd hebben, hoe lang gegaloppeerd en hoelang op welke hand enzovoorts enzovoorts. Waarom kunnen we hier niet meer zelf over na denken? Het bij houden? Of is het misschien zo dat we het gewoon allemaal te perfect willen doen?
Kunnen we terug naar dat kleine meisje die paard rijd op gevoel en tóch ons paard goed trainen?
Ik ben er van overtuigd dat dat kan, natuurlijk moet je niet alles op gevoel doen. Af en toe je hoofd erbij is toch wel heel erg handig. Laten we eerst even terug gaan naar die ongelijke beugels… We zouden kunnen werken aan een betere lichaams bewustwording, door weer te gaan rijden vanuit onze zitbeentjes, heupen, buik ipv uit onze benen of erger.. handen….
Eigenlijk zijn daar hele simpele oefeningen voor zodat je niet naar die hulpmiddelen hoeft te grijpen, maar het kost wel enige “afford” . Je moet er moeite voor doen….
Je moet er moeite voor doen… zou dat de reden zijn waarom we voor de makkelijke weg kiezen in de tijd van nu?
De tijd van nu is alles moet snel opgelost, de zogenoemde quick fix methodes. Maar deze methodes werken eigenlijk hetzelfde als het goedkope spul wat je bij de action koopt (bij wijze van voorbeeld natuurlijk). Het is goedkoop spul wat we weggooien als het binnen een paar weken stuk of niet meer mooi is.
Toch zou ik zeggen… onze paarden zijn de moeite waard om in te investeren, maar ons eigen lichaam… waar we nog jaren mee door moeten… is dat toch nog veel meer?
Zullen we weer gaan investeren in ons zelf ipv in de technologie?
Die laatste vraag… het is natuurlijk absoluut niet zo dat als je hulpmiddelen gebruikt je per definitie onvriendelijk bent voor je paard. Echter als we even terug gaan naar de zooltjes…. als jij door die zooltjes nog steeds scheef zit vanuit je heupen, rijd je onbewust je paard scheef. Je krijgt een scheef paard, als je die niet al hebt want vaak komt het ongelijke gevoel van je benen voort uit een scheef paard 😉 en is de basis van de africhting niet: Rechtgericht, voorwaarts rijden en van ontspanning naar de aanspanning?
En dan kom ik tot de laatste vraag:
Zijn het nog wel hulpmiddelen
of
Zijn het attributen geworden om je eigen “zwaktes” te compenseren?
Ik ben heel erg benieuwd naar jullie reacties en zou hier graag een respectvolle discussie over los maken.
Reacties mogen openbaar maar uiteraard ook privé. Laat je maar horen! Ik ben benieuwd naar jouw idee over dit “probleem”