In mijn dagelijkse werk zie ik grote verschillen in mensen. Ik vind naast het lichamelijke stukje oplossen, vooral het mentale oplossen écht het allerleukste om te mogen doen. De coach (soms bijna psycholoog) mogen zijn, het vertrouwen krijgen om achter de échte oorzaak van een probleem te komen. In welke vorm dit probleem zich uit hangt namelijk van veel dingen af.
Het mentale coachen is niet altijd gemakkelijk. Kijken naar de échte realiteit, niet datgene wat je jezelf hebt voorgehouden. Maar kijken naar een echte realiteit betekent enerzijds dat je heel eerlijk bent naar jezelf. Wat ging niet goed, dat is wat we zien.. Laten we het omdraaien.. Wat ging wél goed en wat kan ik gebruiken? Als je blijft hangen in het kleine plaatje wat niet goed ging ga je in een tornado vaart naar beneden. Je glijdt af, de problemen worden groter en het zicht op de oplossingen kleiner. Je zicht vertroebelt…
Door op zoek te gaan naar de oorzaak waarom jij jezelf zo afkraakt, jezelf van binnen zo klein houdt, deze tornado omdraaien. Ben jij niet benieuwd wat er gebeurd als je daar helemaal bovenin zit, hoe mooi het uitzicht is, hoe licht het voelt?
Om dit te kunnen bereiken heb je vooral een plan nodig. Wat kan je wél doen om de verandering in te zetten? Als je dat plan hebt ben je minder geneigd om jezelf elke keer weer af te wijzen.
Jezelf afwijzen ziet je paard niet als iets waar hij/zij medelijden mee zou moeten hebben.. nee ze zien een zwakte. Als we dat even zwart wit zo mogen zeggen. Waarom zou je paard of jijzelf iemand vertrouwen die aan de buitenkant heel schreeuwerig is, maar niet de kracht heeft op dingen op te lossen? Het hééft geen zin om je anders voor te doen dan je bent want je paard ziet alles. Je bent zelf de leider van de oplossing.
Ik hoor vaak dat iemand aangeleerd wordt “houd je schouders naar achter, brul, wees streng, je bent veel te lief, je moet harder doorpakken”. Dat is allemaal uiterlijk vertoon, een uiterlijk die zomaar breekt, snel barstjes gaat vertonen. Het is niet wie jij écht bent…
Het probleem gedrag worden wederom groter en de afstand tot degene wie jij écht bent of wilt zijn wordt steeds groter.. je raakt verdwaald.. Je paard is een spiegel en die spiegel kan (soms) beangstigend zijn. Hij/zij wijst je op de dingen die jij zo graag anders zou willen doen en hij bied zichzelf aan om op hem/haar te oefenen.
Als je het proces bekijkt als oefening, dan mág je een foutje maken. En wat is een foutje? Je kan ook terugkijken en zeggen “oké deze oplossing was niet handig, werkt niet voor mij, past niet bij me… en nu gaan we een nieuwe route uitstippelen”
Ik hoor een vraag opkomen, waar wil je nu precies heen? Moet ik 100% de baas zijn, of is dat niet nodig?
Waar ik heen wil is dat je niet aan de buitenkant met veel machtsvertoon iets hoeft te proberen te zijn wat je niet bent om met de miscommunicatie met je paard om te gaan. Waarschijnlijk zijn dit ook de dingen die als een soort van rode draad door je hele leven lopen, niet alleen in relatie met je paard, maar ook met de mensen om je heen.
Wat gaan we dan wel doen? Want daar begon ik dit verhaal mee, maak een plan, een écht stappenplan.
100% de baas is een illusie die veel mensen zich voorhouden, maar aangezien je paard een levend wezen is met een eigen mening en nog eens veel slimmer is dan wij ooit zullen worden….
50/50 is eigenlijk ook geen oplossing, want als je allebei evenveel zeggenschap hebt komt er ruzie… Wat denk jij van een 75/25% samenwerking met je paard? Jij neemt de leiding, je paard heeft inspraak. Zou dat de wereld niet een stukje mooier maken?
Een stappenplan maken valt nog niet mee, je gaat de dingen bewuster doen. Ik wil dit verhaal graag afsluiten met de vraag… Kan jij een stappenplan maken, stap voor stap begeleiden hoe jij je paard uit de stal haalt en naar de wei brengt? Het klinkt als een simpele vraag, toch heb ik nog niemand gevonden die mij deze vraag als stappenplan kan beantwoorden…. Hoe bewust ben jij met je paard bezig?